โควิด 19 ทำให้เราไม่ได้ไปไหน เบื่อกันหรือยัง ทนกันไหวไหม ผมคงเหมือนทุกคนนั่นแหละคืออยากเที่ยวใจจะขาด แต่ก็เอาเถอะเพราะอย่างน้อยการอยู่ติดบ้านนานมากในรอบหลายปีก็ช่วยตัวเองมองเห็นภาพเกี่ยวกับการเดินทางที่ขาดหายไปมากขึ้น
และนี่คือ 9 มุมมอง ที่ผมได้เรียนรู้ในช่วงอดเที่ยวยาวๆ คราวนี้
การเดินทางสร้างความหมายให้ชีวิต
วันที่หนึ่งผ่านไป วันที่สิบผ่านไป วันที่สามสิบผ่านไป เป็นยังไงล่ะหลังกักตัวสี่สิบวัน เวิร์คฟอร์มโฮมเดือนครึ่งเข้าไปแล้ว ซึมเศร้าเหงาหงอยใช่ไหม นั่นเพราะต่อให้ชอบเกลือกลิ้งอยู่บ้านขนาดไหน คนเราก็ยังต้องการการเดินทางไม่มากก็น้อย ไม่ใกล้ก็ไกล เพื่อจะได้พบเจอสิ่งอื่นที่แตกต่างจากชีวิตประจำวัน ฉะนั้นพอต้องงดเดินทางยาวนานขนาดนี้ เราจึงต่างคิดถึงการเดินทางมากมายเหลือเกิน
ถ่ายภาพเป็นเครื่องมือกู้คืนความทรงจำที่ดี
ต้องกักตัวอยู่บ้านได้แต่เปิดภาพครั้งเที่ยวทริปโน้นทริปนั้นดูแล้วอมยิ้มเหมือนคนบ้า ความทรงจำต่างๆ ผุดพรายขึ้นเป็นฉาก บ้างก็ฉากรัก ฉากหวาน ฉากเฮฮา โลดโผนตื่นเต้น เฮ้ย… เรื่องนี้ลืมไปแล้วพอเห็นภาพเลยนึกขึ้นได้ นั่นยังไงล่ะภาพถ่ายคือสิ่งช่วยกระตุ้นหรือกู้คืนความจำที่ลืมเลือนไปแล้วได้ดี คนที่ถ่ายภาพเยอะก็ยิ่งมีเครื่องมือคอยกระตุ้นเตือนเยอะตาม ทั้งเหตุการณ์ในภาพ เหตุการณ์เบื้องหลังภาพ
ความทรงจำดีๆ ช่วยสร้างความสุข
เรื่องดีๆ ครั้งวันวานไม่ว่าผ่านไปนานขนาดไหนก็ทำให้เราอารมณ์ดีทุกครั้ง บางเรื่องยิ่งบ่มนานยิ่งมีคุณค่าเหมือนไวน์หรือวิสกี้ชั้นดี โดยเฉพาะความสนุกของการเดินทาง ไม่เชื่อลองนึกดูสิว่า ทะเลหมอกสวยสุดที่เคยเจอคือที่ไหน ทะเลสวยสุดล่ะ จำได้ไหมวันไหนพระอาทิตย์ตกโรแมนติกที่สุด …พอคิดถึงแล้วมีความสุขใช่ไหมล่ะ
การวางแผนเที่ยวช่วยให้อารมณ์ดี
กักตัวนานไม่ได้ไปไหน เครียด อัดอัด เลื่อนฟีดเฟซบุ๊กเจอแต่สถานที่เที่ยวสวยๆ รีวิวน่าตามรอย อดใจไม่ไหวต้องแพลนทริปสักหน่อยแล้วว่าหลังโควิดจะเที่ยวไหนดีนะ ไปนี่ ต่อนี่ ต่อนั่น จะไปตรงนั้นตรงนี้ รู้สึกไหมล่ะว่าบางทีแค่การวางแผนเที่ยวก็ทำให้เรากระตือรือร้นอย่างประหลาด และจะตื่นเต้นมากขึ้นเมื่อเวลาเดินทางใกล้เข้ามา
อาหารถิ่นอร่อยขึ้นด้วยรสชาติการเดินทาง
ยุคนี้อยู่ไหนก็มีของอร่อยกิน แต่รู้สึกเหมือนกันไหมว่าสั่งของมากินยังไงก็ไม่อร่อยเหมือนกินที่ร้าน ยิ่งอาหารถิ่นจะให้ดีต้องไปกินถึงที่ กินข้าวซอยที่เชียงใหม่ย่อมอร่อยขึ้นเพราะมีบรรยากาศการเดินทางเป็นเครื่องปรุงเพิ่มรสชาติ คิดดูว่าขนาดแค่เดินเลือกซื้อข้าวหลามหนองมนขากลับจากบางแสนยังรู้สึกเลยว่าทำไมมันน่ากินจังแฮะ
การพักผ่อนของแต่ละคนแตกต่างกัน
บางคนทำงานหนักตลอดห้าวัน พอถึงวันหยุดก็อยากอยู่บ้านพักผ่อน แต่สำหรับคนรักการเดินทางน่ะเวลาอยู่บ้านอาจไม่ได้หมายถึงการพักผ่อน เราอาจพร้อมที่จะเหนื่อยกายแต่สบายใจมากกว่านะ ขอให้ได้เดินทางได้เที่ยวในวันหยุดสักหน่อยเถอะ ทริปสั้นๆ วันเดียวก็ยังดี การอยู่บ้านสบายๆ มันไม่เวิร์คเอาเสียเลย ดูในช่วงโควิดนี่เป็นตัวอย่าง
เราจะดูแลตัวเองเพราะอยากเที่ยวได้ทุกที่
อยู่บ้านนานๆ แข้งขามันชักอ่อนแรงจนทนไม่ไหว ต้องหาเวลายืดเส้นยืดสายออกกำลังกายสักหน่อย เพราะกลัวว่าเดี๋ยวพอโควิดหายแล้วจะเป็นตัวเราเองนี่แหละดันไม่มีแรงแบกเป้ไปเที่ยวนั่นเที่ยวนี่ตามใจต้องการ ยิ่งชอบเที่ยวเท่าไหร่ เราก็อยากดูแลสุขภาพตัวเองมากเท่านั้น ไม่ได้กลัวเป็นอะไรหรอกนะ แค่กลัวเที่ยวไม่ไหวเท่านั้นแหละ (ฮา…)
ชีวิตกลางแจ้งดีกว่าชีวิตในร่ม
อยู่ในบ้านอยู่ในห้องแอร์เย็นเฉียบมันก็ดี แต่พออยู่ทุกวันแล้วเริ่มรู้สึกอึดอัดคิดถึงชีวิตกลางแจ้ง คิดถึงสายลม แสงแดด ที่สำคัญการได้ทำกิจกรรมกลางแจ้งแคมปิ้ง ยังช่วยให้คนเรารู้สึกกระปรี้กระเปร่า มีพลังงานในการทำอะไรๆ มากกว่าต้องอยู่ในพื้นที่แคบๆ ไม่อยากนั้นคงไม่เรียกการเดินทางท่องเที่ยวกางเต็นท์ว่าเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่งหรอกนะ
ธรรมชาติฟื้นตัวเองได้
พบฝูงโลมาที่สิมิลัน เจอพะยูนฝูงใหญ่ที่ทะเลตรัง เจอฝูงวาฬแถวเกาะเต่า ช้างเขาใหญ่ออกมาใช้ชีวิตอย่างมีความสุข รวมถึงภูกระดึงที่โดนไฟป่าอย่างหนักก็ดีขึ้นเมื่อฝนแรกของปีโปรยปราย ธรรมชาติสามารถฟื้นฟูตัวเองได้อย่างน่าอัศจรรย์ การล็อคดาวน์ช่วงโควิดแสดงให้เห็นผลชัดเจน ต่อจากนี้ล่ะ… จะดีมากขึ้นไหมถ้าเรามีมาตรการชัดเจนขึ้นที่จะเน้นการท่องเที่ยวซึ่งรบกวนธรรมชาติน้อยลง กำหนดปริมาณนักท่องเที่ยว และช่วงเวลาท่องเที่ยวให้ธรรมชาติมีเวลาพักผ่อนมากขึ้น
ติดตามเรื่องราวการท่องเที่ยวเดินทางของผมได้อีกช่องทาง
http://www.facebook.com/alifeatraveller
